Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu…

Mój plan przygotowań był rozpisany i podzielony na następujące etapy:

Dla mnie najtrudniejszą rzeczą w przygotowaniach nie były same treningi. Ponieważ praca ma przeważnie to do siebie, że zaczyna się rano a kończy popołudniu, wymagało to ode mnie wstawania o drakońskiej 5 rano, żeby zrobić pierwszy trening. Nie było też mowy o gotowaniu rano. Walczyłem z opadającymi powiekami, walka z kurczakiem, żeby zechciał wejść do garnka, to byłoby już za dużo. W pracy często nie byłem w stanie zebrać myśli i nierzadko zasypiałem. To co sprawiało mi najwięcej trudności to pogodzenie: pracy, diety, treningów, odpoczynku, życia prywatnego (jakiego życia prywatnego? bitch please!). Mówiąc krótko „utrzymanie odpowiedniej rotacji”: 

Moje drugie przemyślenie: Cokolwiek robisz, miej ludzi, którzy chcą ci pomóc.

Ja miałem to szczęście, że moja dziewczyna Aga pomagała mi na każdym najmniejszym kroku. Od wrzucania kury do gara, poprzez znoszenie moich humorów, kiedy musiałem odstawić słodycze, aż po pełnienie roli mojego psychologa, kiedy stresowałem się już przed startem. Sądzę, że jest możliwe robić wszystko to samemu, ale z pewnością łatwiej, kiedy ktoś cię wspiera. 

Szczęście nie przestawało mi dopisywać. W ciągu ostatniego miesiąca miałem okazje przekonać się, że moje Chaos-Chłopaki to porządna firma i można na nich liczyć. Przychodzili codziennie, czasem dwa razy dziennie ze mną walczyć na kakarigeiko (jeden walczy bez przerwy, przeciwnicy się zmieniają, odpoczywając w miedzy czasie). Po chwili namysłu nie jestem już taki pewien czy to była serdeczna chęć pomocy czy po prostu myślenie w stylu: „he he, Pająk będzie zmęczony, to go dzisiaj uduszę!”. 

W tym miejscu wielkie dzięki (wg pasków) dla Was chłopaki, że przychodziliście rano, wieczór, we dnie, w nocy walczyć ze mną: Cyklop, Kroko, Paweł (przyjeżdżał, aż ze Szczecina!), Brandon, Zangief, Tomek, Leon, Osama, Wolwi, Kermit, Bizon, Cichy, Spiker, Wybryk, Obły + osoby, które być może pominąłem.

Niespodzianką i wielkim zastrzykiem energii przed samym startem było zdjęcie, które moi zawodnicy dla mnie zrobili tuż przed zawodami. +1000 do mobilizacji, serio:

Moja waga była bardzo niechętna do współpracy. Nie jadłem już prawie żadnych węglowodanów, a i wszystkiego innego było jak na lekarstwo. No więc biegałem, głodowałem i stresowałem się czy waga łaskawie będzie. 

Moje 700g nadwagi. Dzień przed startem:

Podziwiam zawodników MMA zbijających po 15 kg.

Przed zawodami Rzymu za bardzo nie zwiedzałem. Wszechobecny zapach pizzy, panini i innych włoskich pyszności nie ułatwiał trzymania wagi. Poza tym ważyłem się średnio raz na godzinę licząc, że może nadwyżka kilogramów w magiczny sposób się ulotniła. Za każdym razem, ku mojemu rozczarowaniu, okazywało się, że tak się nie stało.

Czas przeznaczyłem na oglądanie Homeland, przeczytanie artykułu Maćka Kozaka (polecam) i układnie listy rzeczy, które zjem po startach.

Klimat zawodów bardzo fajny. Nie spotkałem się z prostackimi krzykami pt. „dojedź chuja” czy spojrzeniami pełnymi nienawiści wobec rywali/członków drużyny przeciwnej. Nie uświadczyłem również kłótni z sędziami czy ich wyzywania. A takie zachowania, co mi się bardzo nie podoba, zdarzały się na polskich turniejach. Sędziowanie wywarło na mnie wrażenie i skrupulatnego i bardzo rzetelnego. Zaskakiwała również względna punktualność rozpoczynanych kategorii. Atmosfera wśród zawodników była bez napiny i życzliwa. Wiadomo, było skupienie i nikt tam w zbytnie zażyłości przed walkami nie wchodził, ale już po startach ludzie umawiali się na szamę czy trunki z zawartością %. Fajnie było też spotkać Polaków i trzymać kciuki za ich walki.

Pierwszą walkę miałem z Grekiem. Na samym początku to, że mnie nie obalił z dołu, zawdzięczam chyba tylko licznym treningom stabilizacji, bo naprawdę czułem już jak lecę. W momencie, kiedy doszedł mi do kimury myślę sobie: „ni chuja Ci tej ręki nie dam!”. Tam na końcu słabo widać, zastosowałem szczyt myśli technicznej nowoczesnego jiu-jitsu: „Pięść w Szyję”. Polecam.

Drugą walkę miałem z przyszłym zwycięzcą Abu Dhabi World Pro. W tym pojedynku trochę zabrakło szczęścia, trochę doświadczenia stricte z zawodów. Szczęścia, bo przez cały czas byłem plecami do tablicy punktowej, doświadczenia bo źle policzyłem punkty w głowie, nie skontrolowałem ich i byłem przeświadczony, że przegrywam i to grubo. Tym sposobem minutę przed końcem walki, kiedy mój przeciwnik był na dole w głębokiej półgardzie, uznałem, że muszę go poddać, żeby wygrać. Poszedłem do kimury, przerolowałem się (w momencie, kiedy jest przerwany film), on wyszedł z techniki kończącej i dostał 2 pkt za sweepa. Była minuta do końca, więc się zbetonował i wygrał 1 adwantażem.

Następny dzień, walki bez kimon. Walczyłem z Kamilem Umińskim. Myślę, że głównym błędem z mojej strony była próba 2x tej samej techniki. Kamil był lepszy, wygrał kategorię i srebro w absoluto za co należą mu się szczere gratulacje!